Ik zie ze vliegen, de zebravinkjes. Steeds als er weer iets van mijn ‘can’t do’ lijstje wordt afgestreept komen ze voorbij. Je leest het goed, ‘can’t do’…

Waar ‘normale’ mensen ‘to do’ lijstjes hebben, krijgen wij zebra’s (lees mensen met een zeldzame aandoening, in dit geval dus EDS’ers) vaak te maken met dingen die we niet meer kunnen. Het eerste zebravinkje is slechts onhandig. Bij meerdere vinkjes wordt het vervelend en om mijn hoofd vliegt inmiddels een hele zwerm. Ik zie ze in dat opzicht dus serieus vliegen. De zebravink is een voor ons veelvoorkomend probleem. Ik schaal hem inmiddels in onder de categorie vervelende insecten, gelijk aan laten we zeggen de tijgermug. Hij klinkt zo vriendelijk, de zebravink, maar hij zet zijn scherpe tandjes in mijn steeds minder wordende mogelijkheden. Fietsen: zebravink, lopen: zebravink, handrolstoel: zebravink. Enfin, je snapt het gevoel, denk ik. Ik zou bijna een bucketlist gaan maken, zij het niet dat ik daar een aversie tegen heb.

Dat zal ik even uitleggen. De bucketlist, de emmer met dromen. De emmer die soms overloopt van tranen bij mensen. De emmer die de wereld aanzet tot het geven van geld aan de arme zieltjes om hun dromen waar te maken. Sarcastisch, ikke? Nee nooit!? Ik heb er niks mee, met die bucketlist. Of nou niks, ik erger me er soms aan. ‘Ik wil nog zo graag nog naar Afrika voor ik dood ga’. Ja, ik ook, maar het zal er waarschijnlijk niet van komen. Niet alleen omdat Afrika niet echt heel erg rolstoeltoegankelijk is, in ieder geval niet de gebieden die mij aanspreken, maar omdat het er financieel gewoon niet inzit. Net zoals dat er bij heel veel andere mensen niet inzit. Daar zit hem dan ook meteen de irritatiefactor van het hele bucketlist gebeuren. Er zijn zoveel mensen met zo’n wens, heb je er dan meer ‘recht’ op omdat je ziek bent? Moet je dan ineens de meest onzinnige dingen gaan uitvoeren? Dingen die je waarschijnlijk als ‘gezond’ persoon nooit zou doen, maar nu is er ineens die drang.

Ik ben blij dat ik als jongeling dingen gedaan heb die financieel wellicht niet zo verstandig waren, maar die ik in een impulsieve bui wél gedaan heb. Nu kan ik ze namelijk niet meer, allemaal zebravinkjes geworden. Altijd maar wachten is niet altijd de beste optie. Fysiek zijn veel dingen niet meer voor mij weggelegd. Maar heel eerlijk gezegd is dat gewoon een kwestie van jammer dan. Je kunt nu eenmaal niet alles doen wat je zou willen. Ik denk dat bijna niemand dat kan. De een werkt zich uit de naad om veel geld te verdienen en heeft de tijd niet, hij is immers altijd aan het werk. De ander heeft de pech ziek te worden, dan lukt het ook niet. Ofwel omdat het fysiek niet kan, ofwel omdat het financieel niet lukt of en dat is het ergste, omdat je de tijd niet meer krijgt.

Tel je zegeningen, doe de dingen die je kunt doen en hou het klein, haalbaar. Een soort van mini bucket. Er zal altijd een Mount Everest zijn om te beklimmen, zelfs in je eigen buurt! Ik ben een beetje afgedwaald, maar ach, de zebravinkjes en de bucketlist hebben raakvlakken en pasten zo best samen in een column. En anders, jammer dan, het is mijn blog.

De conclusie is dat ik hou van vogels, maar de zebravinkjes mogen ze bij zich houden. Mijn bingokaart is in dit opzicht vol genoeg. Ik zou nu graag wat hokjes vrij krijgen. De zebravinkjes echt zien vliegen, liefst in de achteruit!

• Een herhaling, met dank aan Ilja Meeuw (what’s in a name in deze 😉) voor de zebravinkjes, door haar zag ik ze vliegen… *

Foto Pixabay