De afgelopen vijf jaar waren altijd spannend rond deze tijd. Ieder jaar zaten we in het ziekenhuis, soms met kerst, soms met nieuwjaar en soms ertussenin. Dit jaar hoopten we er vrij van te blijven, maar helaas. Gistermiddag heb ik op de spoedeisende hulp doorgebracht. Deze keer met zoonlief.

Het begon als een gewone nieuwjaarsdag. In plaats van bezoek deed ik aan nieuwjaarsbellen, want het gezellig even buiten met de buurtjes werd iets langer dan verstandig en zo stond ik te lang. De boete volgt vanzelf, dus bleef ik thuis. Zoonlief werd tegen half een thuis afgezet door een vriend, ze hadden met een paar vrienden oud en nieuw gevierd. Met zijn tas op zijn rug liep hij naar boven om even wat bij te slapen. Ik trok mijn schoenen en jas aan om even met Lewis uit te gaan. Ik wilde net de snoepjes voor hem in het bakje doen toen ik een harde bons van boven hoorde, gevolgd door drie andere klappen. Ik ben geloof ik nog nooit zo snel naar boven gekomen. Daar trof ik zoonlief aan, onderaan de trap, in een epileptische aanval.

Ik heb het weleens op tv gezien, maar als het je eigen kind betreft is dat toch van een ander kaliber. Ik ben naast hem gaan zitten op de grond en heb vooral geprobeerd hem zo rustig mogelijk te houden, terwijl manlief 112 belde. Gek genoeg voelde ik geen paniek, pas toen de ambulance voor de deur stond en ik de twee hulpverleners naar binnen liet kwam bij me binnen wat er gebeurde. Eventjes kreeg ik het te kwaad om vervolgens weer de knop om te kunnen zetten en weer rustig te worden. Niemand heeft iets aan een hysterische moeder, zoonlief zeker niet. Hij werd nagekeken en al snel bleek dat zijn schouder uit de kom was, verder leek de schade mee te vallen. Hij werd de trap af geholpen en op de brancard meegenomen richting ziekenhuis. Daar ging hij, mijn kleine jochie (beer van een vent), in de ziekenauto.

Gelukkig hebben we een ontzettend fijn netwerk om ons heen in de vorm van lieve buren die direct klaarstonden om te helpen en lieve mensen uit de groep waarmee we altijd de honden uitlaten. Zij ontfermden zich over Lewis, terwijl manlief en ik naar het ziekenhuis gingen. Er mag maar één persoon mee naar binnen, dus manlief heeft buiten gewacht. De schouder bleek inderdaad geluxeerd en moest gereponeerd worden. Verder bezoek van de neuroloog in verband met de aanval.

We zijn echt ontzettend goed geholpen, troffen een hele fijne arts, met kennis van EDS! Rustig, geduldig en vriendelijk, daar moet je een beetje geluk mee hebben. Drie uur later mochten we zoonlief gelukkig weer mee naar huis nemen. Zijn lijf heeft een oplawaai gehad, hij zal nog wel even spierpijn hebben. Ik moet niet teveel stilstaan bij hoe anders dit had kunnen gaan. Hij heeft een flinke smak gemaakt, gelukkig was ik nog thuis, gelukkig is de schade beperkt gebleven.

Dit incident heeft nogal wat consequenties voor hem en als ouder drukt het ook weer even je neus flink op de feiten. Je wilt je kind behoeden voor moeilijkheden, maar ongelukken zitten in een klein hoekje. Het was me het dagje weer wel, vandaag maar even rustig aan. Even bijkomen, want ook mijn lijf heeft hier wat hersteltijd voor nodig. Een minder goed begin, nu verder op naar een mooi nieuwjaar!