Het is weer zover. Ik ben druk, of beter gezegd, ik maak me vooral druk. Ik maak me druk om het onrecht in onze maatschappij. Er is zoveel mis en zo weinig mensen lijken het te zien. Ik ben me ervan bewust dat het mijn visie is en dat anderen daar compleet anders tegenaan kunnen kijken, maar ik ben geen fan van de huidige samenleving.

Ik lees over een advocaat die de relschoppers niet wil verdedigen en dan gaan de radertjes in mijn hoofd draaien. Ik geef de beste man groot gelijk. Als jij het nodig vindt andermans bezittingen te vernielen verdien je straf, punt. We leven in een mooie rechtsstaat, waarin iedereen recht heeft op verdediging. En zo geschiedt het dat de grootste crimineel, in het bezit van witgewassen centen, zich een dure en goede advocaat kan veroorloven die hem of haar vervolgens vrij probeert te pleiten op een vormfout. Terwijl een bijstandsmoeder het vuur aan de schenen gelegd wordt door onze belastingdienst om een paar boodschappen. Het gaat niet eens meer om de schuldvraag. Het gaat om de mazen in de wet, om de details. We leven in een samenleving die is gebouwd op deze details. Op het vinden van de mazen in de wet. En om de centen, vooral dat.

Er zijn complete opleidingen gericht op het omzeilen van de regeltjes. Het is een uitdaging geworden zoveel mogelijk uitzonderingen op de regels te vinden. De mensen kijken neer op de ‘uitkeringstrekker’ terwijl ze zelf de grenzen op hun kousenvoeten overtreden. Stiekem vanachter hun laptop. De grote jongens weten precies waar ze moeten zijn om zo goed mogelijk voor zichzelf te zorgen. De bureaucratische regeltjes zijn zo ingewikkeld geworden dat je mensen moet inhuren om er nog enig wijs uit te worden. En zo is er weer een functie op ‘niveau’ ontstaan. Weer een nieuwe HBO opleiding geboren.

Ik maak me druk. Ik erger me kapot aan het egoïsme in deze samenleving. Aan de hypocrisie. We willen best ons best doen voor een betere wereld, maar het moet ons niet teveel kosten. We zijn te zeer gewend geraakt aan ons comfort. Ik zeg bewust ons, want ja, ook ik maak me er schuldig aan. Ik verwijt het mezelf. Geef mezelf regelmatig een schop onder mijn gevoelige hol. Ik ben op sommige punten ook een verwend nest.

Ik maak me druk. Ik begrijp niets van sommige keuzes. Ik begrijp niet hoe we weg kunnen kijken van wat er mis gaat. Dat we er zo’n enorme puinzooi van maken. Dat we niet inzien dat er zoveel verkeerde keuzes gemaakt zijn de afgelopen jaren. Ik weet het, mijn mening, maar hoe dan? Hoe kun je echt niet verder kijken dan je eigen hachje?

Ik ben er maar druk mee, met me druk maken. Het bevriest me. Ik kan nergens heen met mijn gedachten. Normaal zou ik een bakkie thee doen met een vriendin, maar ook daar loopt het vast. Dus gooi ik het er hier maar uit. In de hoop wat rust in mijn hoofd te krijgen. Ik ben zo toe aan een beetje normaal…