Vanmorgen mocht ik even op stap met zoonlief. Er moest een fatsoenlijke korte broek gekocht (van mij, niet zozeer van hem) en moeders (ik dus) trakteerde. Zoonlief wilde best mee winkelen. Zelfs toen ik opperde ook voor mijzelf toch even te willen kijken naar een leuk jurkje. Het is tenslotte zomer (al vind ik het vandaag weer ronduit koud). Zo trokken we er vanochtend op uit richting een overdekt winkelcentrum in de buurt.

De korte broek was snel gekocht. De eerste winkel had een prima exemplaar en hij is niet van het twijfelachtige soort. Dat kun je van mij niet zeggen, zeker de laatste tijd niet. Ik heb moeite met het maken van keuzes. Ik twijfel echt uren over het simpelste dingetje. Wat eten we vandaag is al een dagtaak, laat staan het kiezen van een jurk of paar sneakers. Na de vierde winkel was zoonlief het wel zat. Ik vond ofwel niet wat ik zocht ofwel het was er niet in mijn maat. Oh er was daar trouwens nog een derde optie, de mening van zoonlief. De kleding die ik uitzocht was ofwel te ouwelullig of ik was geen twintig meer. Zoonlief heeft een duidelijke mening dus…

Bij de laatste etalage op de weg terug zag ik een potentieel geschikt jurkje. De goede kleur, de juiste maat, dus op naar de paskamer. Ik trok mijn shirt over mijn hoofd en staarde per ongeluk in de spiegel. Ingesloten in dat kleine hokje keek ik in het ongenadige harde licht naar wat ik niet anders kan omschrijven als de overblijfselen van een lijf dat geteisterd wordt door de overgang en het niet langer kunnen trainen. Wat bezielt winkels om zulke verlichting op te hangen? Niemand, zelfs Doutzen niet, wordt hier gelukkig van! Ieder vlekje, iedere beginnende rol wordt ongenadig blootgelegd. En het feest stopt daar niet. Als je het lef hebt je blik naar boven te verleggen word je geconfronteerd met de blauwe kringen onder je ogen en het haar dat langs het lelijke mondkapje piekt.

Geen goede reclame, geef mij onze eigen badkamer met getint licht maar. Hij verdoezelt dan misschien de waarheid, maar ik leef toch liever af en toe in mijn eigen fantasiewereld. Het leven is al hard genoeg zonder het ongenadige witte licht en de desillusie der paskamers.

Het jurkje heb ik trouwens wel gekocht. De kleur past bij mijn ogen en bij de wallen, die zijn even blauw…