Ze zeggen dat iedereen zich herinnert waar hij was op grootste momenten. Hoe onbegrijpelijk het ook is, ook 9/11 is zo’n moment. Een moment waarop bleek hoe groot de waanzin is in deze wereld.

Alhoewel ik op de een of andere manier de haat tegen de westerse wereld kan begrijpen, zal ik nooit kunnen begrijpen hoe zoiets als een aanslag ook maar iets kan oplossen. De onnodige dood van zoveel mensen (en dat geldt voor alle slachtoffers van geweld wereldwijd, ongeacht afkomst) is onbegrijpelijk. Het zaait slechts haat in een wereld die zo hard een beetje liefde nodig heeft (ja, ik weet het, ik ben in het verkeerde tijdperk geboren).

Vier jaar geleden stonden we er, op de plek waar ooit de Twin towers stonden. Het is bizar, onvoorstelbaar eigenlijk. Als je op die plek staat voel je het ongeloof, het verdriet, maar ook de hoop. Er is altijd hoop dat dingen niet voor niets zijn, dat de waanzin op de een of andere manier een hoger doel heeft. Het heeft een enorme indruk op mij gemaakt. Het is toch anders als je er staat, als je je laat overstromen door de plaats in dit geval.

Het is dubbel. De wereld is doorgedraaid (in dit geval in beide betekenissen). De wederopbouw is gestart, maar de pijn in ons hart blijft. Iedere aanslag laat een leegte achter, niet alleen bij de nabestaanden. Vandaag denk ik aan hen, zij die hun leven lieten. Ik denk aan de hulpverleners, de getraumatiseerde omstanders, de nabestaanden. Ik hoop dat de mensen op deze wereld durven te leren leven met liefde in hun hart in plaats van haat. Ik hoop dat al deze levens niet voor niets verloren zijn gegaan. Al is het in de complete chaos en waanzin van dit moment moeilijk te geloven.

de oneindigheid
van het water
levend, stromend
voor altijd

de oneindigheid
van het geweld
door vergelding
altijd strijd

versus

de eindigheid
van de mensheid
leer vergeven
en graag op tijd

9/11, never forget… 🤍