Ik lig op mijn bed, beneden in de woonkamer. Ergens in de verte hoor ik zachtjes iets murmelen. Het blijkt manlief die me een vraag stelt, maar ik hoor hem niet. Het is sowieso lastig iets te horen. Nee wacht, dat schrijf ik verkeerd, het zit hem namelijk niet in het horen. Het zit hem in de binnenkomst van de woorden. Mijn hoofd wordt bewolkt door een dikke, dichte mist en naast die mist ruist er van alles in het innerlijke struikgewas.

Het heeft een naam. Ze noemen het brainfog. Hersenmist. De naam klopt, hij omschrijft echt exact hoe het voelt, maar het is lastig voor mensen die er geen last van hebben te begrijpen wat er nu gebeurt in je hoofd op deze momenten. Ik word met enige regelmaat van beschuldigd dat ik niet luister. Dat klopt niet, ik luister wél, nou ja, ik doe in ieder geval mijn best, maar het lijkt alsof de zinnen onderweg ergens versplinteren. Met als gevolg dat ik de persoon die tegen mij aan praat ietwat verward aankijk onder het gemompel van ‘eh watte?’. Dat komt dus door de watten. Ze zitten overal en ze blokkeren de letters. Niet zozeer het geluid (al wordt dat ook verstoord door de constante ruis in mijn hoofd), al snap ik dat dit raar klinkt.

Vaak vang ik slechts het eind van de zin op en mis ik het begin. Ik probeer dan eerst te bedenken wat deze geweest zou kunnen zijn (dit duurt even). Soms resulteert dat in een werkelijk belachelijk antwoord, wat dan dus geen goed antwoord is en dan krijg ik weer om mijn ruisende oren dat ik niet luister. Ik luister nooit…

Het is frustrerend, ik wil wel, maar het lukt me niet. Ik zie de letters voor mijn ogen wegvliegen en ik kan ze niet pakken. Het is net als in een van die dromen, dat je hoe hard je ook probeert te rennen, je niet vooruit komt, zoiets. En als de letters er wel doorkomen, vervliegen ze zo gauw je een antwoord probeert te formuleren. En wederom kom je niet verder dan ‘eh watte?’. Leg dat maar eens uit. Dat je echt probeert de woorden op te vangen, maar dat ze niet meer zijn dan een fluistering in de mist.
Het is een gemiste kans, voor beide partijen. Beide achterblijvend in een stille frustratie. De een omdat hij niet gehoord wordt en de ander omdat het niet aankomt.

Het is een zwaar onderschat fenomeen, een bijkomstigheid van de diepe vermoeidheid die je zo van het ene op het andere moment kan overvallen en je volledig uit het veld geslagen achterlaat. In stille verwondering van wat je nu weer eens gemist hebt.

Brainfog, hersenmist, het woord klopt, het zegt echt alles, maar ik denk dat niemand écht begrijpt hoe het voelt, tenzij je het zelf gevoeld hebt. En ach, dat wil ik de mensen die mij lief zijn niet aandoen. Dus sta ik liever alleen, in de stille mist, die mij omringt als het lampje weer eens uitgaat…

Foto Pixabay