Een goed begin, dat is mijn wens voor iedereen, een goed begin van dit nieuwe jaar. Een mooi jaar met nog veel mooie jaren te komen. Hier begint het jaar wederom hectisch en blessuregevoelig.

Oud en nieuw

Wat mij betreft zijn we dat gewend, oud en nieuw vieren, een avond niet plat, het gaat niet zonder kosten. Mijn lijf is weer in opstand en ik kan daartegen protesteren zoveel ik wil, het helpt niets. Koorts en spierspasmen, zet me zo in mijn elro en alleen het kwijlen ontbreekt. Gelukkig heb ik mijn spieren inmiddels weer redelijk onder controle, alleen de temperatuur is nog van het padje. Het vergt rust, veel rust en ik heb onrust in mijn hoofd, slechte combinatie.

200 Meter horden

Een goed begin, voor zoonlief begint het jaar zoals het vorige eindigde. Met weer een nieuwe blessure. Gisteravond een telefoontje, of we hem op konden komen halen van trainen; hij was door zijn enkel gegaan en kon niet lopen. Gekoeld, pootje omhoog en de schade bekeken. De zijkant van de voet is dik en behoorlijk pijnlijk. Vanmorgen dus een bezoekje gebracht aan dok, konden we meteen even een kijkje nemen in de nieuwe praktijk. Hij zit nu schuin tegenover ons, op ik schat 200 meter (bíjna loopafstand). Ik met Alex en zoonlief op de krukken (we hebben zelf maar een stel krukken aangeschaft, hij heeft ze nogal eens nodig).

Het bleek toch best een eind, de 200 meter hinken. Natuurlijk vergeet ik op zo’n moment dat ook hij geen standaard lijf heeft, ook bij hem levert dit problemen op in heupen en schouders. Het was dus meer de 200 meter horden (voor hem, Alex redt het met gemak). We hebben het gered, zoonlief kon even uitrusten en ik kon even rustig rondkijken in het nieuwe pand (mooi geworden, veel foto’s aan de muur en daar hou ik wel van).

Firma Kneus & Kreupel

Eenmaal binnen bij dok een gesprekje met dok over de rolstoelvriendelijkheid (ook belangrijk) en toen mocht zoonlief plaatsnemen op de onderzoektafel. Het blijkt wederom bandenletsel, de band richting voet is ofwel verrekt ofwel ingescheurd. Weer rust, weer het pootje hoog, weer niet sporten, weer niert werken. Als het volgende week niet beter gaat moeten we foto’s maken, we hopen dat het meevalt. En dan terug naar huis. Op de heenweg ging het dus nét, terug was een marteling. Halverwege hebben we geruild; zoonlief in Alex en ik met de krukken. We trokken behoorlijk wat aandacht, de firma Kneus en Kreupel, tot uw dienst.

Déjà vu

En nu? Zoonlief baalt, het ziet ernaar uit dat hij nu al zijn sportoutfit aan de wilgen kan hangen. Ik heb een déjà vu, ik was ietsje ouder, maar volgde hetzelfde traject. Het is zo dubbel, ik wil niet dat hij mij nadoet, maar kan er niets tegen doen. Hij lijkt zo op mij, niet alleen qua blessures, ook qua ik kan het best en ik ga gewoon door. Als ik zeg dat hij iets beter niet kan doen zegt hij, ‘jij doet het toch ook?’ Hij heeft een punt, maar ik ben 45, ik heb mijn lijf verprutst met eigenwijzigheid, dat moet hij vooral niet nadoen. Maar hij is een puber en lijkt dus op mij, ook hij heeft recht op zijn eigen ‘fouten’. Het is alleen zo balen dat deze ‘fouten’ consequenties kunnen hebben die je niet goed kunt overzien.

Een goed begin

En zo beginnen we dus goed. Ik hoop dat de rest van het jaar blessurevrij mag verlopen. Ik hoop dat we dit jaar wat antwoorden krijgen van artsen waar we iets mee kunnen. Er staat veel op het programma op dat gebied, maar dat is niet anders.

Een goed begin, ik wens het jullie, maak er wat van!