Ik loop.
Twee kleine woorden.
Kleine woorden, met grote impact.

Twee woorden maar, maar twee woorden waarvan ik vier jaar geleden niet had durven dromen dat ik ze ooit nog als waarheid zou kunnen zeggen. Nou ja, een echte leugen was het ook niet, want ik liep nog wel. Ik liep (of strompelde) in huis, en ik ben me echt wel bewust van het verschil tussen dat nog kunnen en dat niet meer kunnen, maar waren ook dagen dat dat lopen amper ging. Ik liep op pure eigenwijsheid. Ik kan het me bijna niet meer voorstellen, nu, maar ik lees het terug, in mijn herinneringen, in mijn boek. En ik zie het terug, in de foto’s op mijn telefoon. Mijn bed, pontificaal in de woonkamer, met mij erin.

Mijn lijf brak, steeds een beetje meer, en nu, nu wordt langzaam weer heel.

Dit schrijven geeft een dubbel gevoel. Aan de ene kant is daar een ongekend gevoel van vrijheid. Een onbeschrijfelijk gevoel, een gevoel dat ik echt iedereen gun. Dat zelfs alles waar ik door ben gegaan waard is. En geloof mij, dat was niet niets, maar dit gevoel, het is groots! Dít is dat licht dat schijnt aan het eind van die tunnel. Dít is dat wat ze groei noemen. Dít is een van de lessen die ik moest leren in dit leven, denk ik. Voel ik.

En ik kan niets anders dan dankbaar zijn. Diep, ontzettend dankbaar.

En dan is daar is ook die andere kant. Een sluimerend gevoel van schuld. Schuldgevoel over dat ik mag herstellen, terwijl een ander achteruit gaat. Dat ik mij niet zo mag voelen terwijl een ander moet vechten. Alsof mijn winst bij een ander een verlies veroorzaakt. Alsof er niet genoeg ‘gezondheid’ is in de wereld. Alsof ik het dan opmaak. En blijkbaar vind ik dan een ander belangrijker dan mijzelf.

Dat gevoel van schuld wordt veroorzaakt door een overtuiging, die ergens in mijn systeem is terechtgekomen, zoveel weet ik inmiddels. Dat is dan het voordeel van zoveel lezen, luisteren en studeren. Je snapt waar dingen vandaan komen en anders vogel je dat uit. Het antwoord zit in jezelf, altijd. Waarom mag ik niet blij zijn met mijn vooruitgang? Waarom mag ik het niet van de daken schreeuwen? Wat maakt dat ik mij schuldig voel, wat veroorzaakt de angst dat mijn plussen bij een ander voor een min zorgen? Waarom voel ik mij schuldig voor anderen? Waarom moet ik altijd verantwoording afleggen, voor mijn gevoel?

Als je wilt leren wat jou drijft zijn dit de vragen die je moet durven stellen, en die je ook moet durven beantwoorden, open en eerlijk. Houdt me weer even bezig dus.

Maar ik leer.
Ik schrijf het, nog een keer, ik loop!

En ik ga de neiging die in me opkomt om me te verantwoorden, om alle dingen die het me kost, onderdrukken, want die doen niet ter zake. Dit is groot, groots! En ik hou het bij die dankbaarheid, want nogmaals, dat ben ik, dankbaar.

Ik kom er wel.
Ik kom er weer.
Als mijzelf, steeds meer mijzelf.

Ik loop!!!

(en dat is zelfs met black friday niet te koop 😉)